Adalbertus - Padwa

INFORMACJE OGÓLNE:

Padwa - (Padova) - miasto w północno-wschodnich Włoszech, w rejonie Wenecja Euganejska, na Nizinie Padańskiej, nad rzeką Bacchiglione, ok. 212,6 tys. mieszkańców.

Padwa dała Kościołowi kilkunastu świętych i błogosławionych, ale największą dumą miasta jest il Santo, czyli św. Antoni. Bazylika jemu poświęcona, jego grób i relikwiarz z zachowanym dotąd cudownie nienaruszonym językiem Świętego, przyciągają niby magnes rzesze jego wielbicieli z całego świata.

HISTORIA :

Założycielem miasta był - wg podań - obywatel starożytnej Troi, Antenor. W czasach rzymskich znana pod nazwą Patavium. Wzmiankowana prawdopodobnie w 302 p.n.e., o czym wspomina rzymski historyk Liwiusz urodzony w tym mieście w 59 p.n.e. 601 n.e. zniszczona przez Longobardów.

W XI-XIII w. jedno z najszybciej rozwijających się miast włoskich, w tym okresie mieszkał i tworzył w Padwie poeta Dante Alighieri. 1222 powstał uniwersytet, w którym studiowało wielu Polaków (m.in. M. Kopernik, J. Kochanowski). 1318-1405 pozostawała we władaniu rodu Carrara, następnie do 1797 popadła w zależność od Wenecji.

1815-1866 pod panowaniem Austrii, ośrodek włoskiego ruchu niepodległościowego. W lutym 1848 wybuchło w mieście powstanie. Od 1866 w składzie Zjednoczonego Królestwa Włoch. Silnie zniszczona podczas II wojny światowej.

ZABYTKI:

Do najwspanialszych zabytków Padwy należą: bazylika Św. Justyny z jej relikwiami jako patronki miasta, z relikwiami św. Macieja Apostoła, św. Łukasza Ewangelisty, św. Justyna męczennika i wielu innych; bazylika Św. Antoniego katedra, kościół Eremitów, a przede wszystkim tuż przy dworcu kolejowym słynna kaplica Scrovegni, olśniewająca mnóstwem malowideł Giotta (w. XIV).

Ruiny rzymskiego amfiteatru, romańsko-gotycka bazylika Św. Antoniego (XIII, XIV, XV w.) z bogatym wyposażeniem wnętrza (m.in. renesansowy grób św. Antoniego), przed bazyliką słynny posąg Gattamelaty dłuta Donatella (1447), kościół degli Eremitani (XIII w.) z freskami A. Mantegni (zniszczony w 1944, odbudowany).

Oratorium S. Giorgio (XIV w.), Scuola di S. Antonio z freskami Tycjana i Scuola di S. Rocco (XV, XVI w.), Loggia del Consiglio (1501), katedra (XVI, XVIII w.), ratusz i budynki uniwersyteckie (XVI w.), Palazzo della Ragione (XII, XIV, XVI w.), Palazzo degli Anziani (XIII w.), Palazzo del Capitano (XV w.), Palazzo Mantova-Benavioles (XVI w.).

ŻYCIORYS ŚW. ANTONIEGO:

Św. Antoni z Padwy urodził się w 1195 r. w Lizbonie, a większość życia spędził w Padwie. Ukończywszy 15 lat wstąpił do zakonu kanoników regularnych św. Augustyna koło Lizbony. Po dwóch latach wysłano go do Coimbry, gdzie pozostał 8 lat poświęcając się studiom. Dowiedziawszy się, że do Portugalii przywieziono z Maroka relikwie pięciu franciszkańskich męczenników, zapragnął naśladować bohaterstwo tych obrońców wiary. Kiedy to wyjawił swoim współbraciom zakonnym, ostro sprzeciwili się jego zamiarom. W końcu jednak otrzymał zgodę przełożonego i przeszedł do zakonu franciszkańskiego.

Po jakimś czasie uzyskał pozwolenie wyjazdu do Afryki w celu głoszenia Ewangelii Maurom. Z powodu ciężkiej choroby musiał wrócić do Hiszpanii. W drodze wiatry zepchnęły statek aż na Sycylię. Stamtąd św. Antoni kierowany chęcią zobaczenia św. Franciszka, udał się do Asyżu. Początkowo nie poświęcano tu św. Antoniemu większej uwagi, on zresztą świadomie trzymał się na uboczu. Opatrzność zechciała jednak, że franciszkanie odkryli wreszcie jego wielkie walory i św. Antoni powołany został na profesora teologii, której nauczał kolejno w Bolonii, Tuluzie, Montpellier i Padwie.

Później porzucił naukę, by poświęcić się kaznodziejstwu. Był doskonałym mówcą a jednocześnie żarliwym duszpasterzem. W związku ze swoją pracą wiele podróżował odwiedzając Francję, Hiszpanię i Włochy. Piastował tez kilka ważnych godności w swoim zakonie i zawsze czuwał nad tym, aby być posłusznym dyscyplinie kościelnej.

Św. Antoni zmarł w 1231 r. Nie doznał łaski męczeństwa, ale można go nazwać męczennikiem Bożego słowa, męczennikiem podróży, męczennikiem tłumów. Tak wielu było tych, co pragnęli go usłyszeć, że żaden kościół nie mógł ich pomieścić i często święty głosił kazania pod gołym niebem.

Obecnie na miejscu grobu św. Antoniego wznosi się potężna bazylika, wystawiona w latach 1256-1310, posiadająca 118 m długości, 32,5 szerokości i 38,5 m wysokości nawy głównej, dwie wieże wysokie 68 m, 2 wieżyczki minaretowe i 8 kopuł.

Już za życia uważany był za legendarnego bohatera, opowiadano o niezwykłych jego czynach i zadziwiających wydarzeniach, wiążących się z jego postacią: o kazaniu wygłoszonym w Rimini do ryby, o mule, który zachęcony przez niego klęknął przed Najświętszym Sakramentem, o psałterzu, który został skradziony, a św. Antoni sprawił, że wrócił do właściciela - z tego powodu ogłoszono go patronem tych, co coś zgubili. Pewien człowiek goszczący kiedyś św. Antoniego widział go stojącego w oknie i trzymającego w ramionach Dzieciątko Jezus.